I'm The Maid Of Cassanova Ruthless - Chapter 14: Chapter 14

Yennie: POV
PAGKA TAPOS kumakain ni señorito ay bigla naman kaming napatingin sa pinto ng bumukas ito.
"Hii cutie yen" nakangiting pag bati sakin ni spencer ng maka pasok at ang sunod ay si sethrix. ngumiti naman ako pabalik sa kanya at bigla na lang nawala ang ngiti ko nang maalala kong nandito pala si señorito.
Napatingin naman ako sa kanya na ngayon ay mariin na nakatingin samin ni spencer dahil sa lumapit ito sakin. hindi ko alam kung galit ba siya na ewan hindi ko alam.
"What are you doing here spencer?" Seryosong tanong ni señorito kay Spencer na ngayon ay natatawa. 'parang baliw lang'
"Bakit hindi rin ba puwedeng bisitahin ang kapatid ni yen?" Natatawang pag tatanong pabalik ni spencer kay señorito na kinasama ng mukha nito.
"Ahmm kumain naba kayo?" Pag tatanong ko para maiwasan ang mainit na bangayan nilang dalawa.
Napatingin naman ako kay sethrix na ngayon ay nakaupo sa bandang paanan ni ell na hangang ngayon ay mahimbing natutulog. nakita ko na nakatitig lang dito si sethrix na parang sinusuri ang mukha nito.
"Ako yen gutom na, ewan lang sa isa jan. mukhang busog naman na sa kakatitig sa pinupusuan niya" makahulugang saad ni spencer. pero pinag sawalang bahala ko na lang iyun dahil sa narinig ko na gutom na siya.
"Oh sige bibili lang ako sa labas" nakangiti kong saad. wala narin naman kasing natirang kamote dahil sa naubos ni señorito . 'Hindi naman halatang gutom siya'
"Kung gutom ka pala umuwi kana" may inis sa boses na saad ni señorito. napatingin naman ako sa kanya at nakita ko ang inis sa mukha niya.
"Ayiee may nag seselos" nakangising saad ni spencer at sumipol pa ito habang umiiwas sa masamang tingin ni señorito.
"Hayyyy sa wakas nakatulog din" napatingin naman kami kay ell ng nagising na ito habang humihikab pa at buhak- hak ang buhok niya. mukhang hindi niya napansin na nandito si señorito at ang mga kaibigan nito dahil nakapikit parin ito habang inuunat ang mga braso.
"Ang mga kalabaw!" Naisaad nito ng mapansin na nakatingin kami sa kanya lahat. Gusto ko sanang matawa dahil sa itsura niya at ang nang lalaki nitong mga mata dahil sa gulat at ang naisambit nito.
"An-o. Anong ginagawa nila dito" nahihiyang tanong sakin ni ell at napatingin kay sethrix na nakatingin din sa kanya na nag pipigil ng tawa na ganun din si spencer. si señorito naman ay seryoso lang ang mukha nito na parang may ibang mundo.
Hindi naman ako naka sagod sa kanya dahil sa hindi ko rin naman din alam.
"Ako para bisitahin ang kapatid ni yen, ewan ko sa dalawang to. baka kayo ang binibisita nila" nakangising sagod ni spencer sa tanong ni ell. pareho naman napakunot ang nuo namin ni ell dahil wala kaming naintindihan.
"Ahmm bibili na lang ako ng pagkain sa labas" pag iiba ko ng usapan dahil parang iba na ang nararamdaman ko ng medyo naintindihan ko na ang sinabi ni spencer. hindi naman sa pilingera ako pero yun ang pumapasok sa utak ko.
"Hindi. ako na lang ang bibili" nahihiyang saad ni ell at agad nang lumabas na hindi man lang hinintay ang pag sang-ayon ko.
"Wait!" sigaw ni sethrix at agad hinabol si ell na dali-daling lumabas ng marinig ang boses ni sethrix.
Pareho naman kaming napatingin sa isat-isa ng kami na lang ang naiwan sa loob ng kwartong to.
"Ahmm matutulog na muna ako" kamot ulong saad ni spencer at agad lumapit sa sofa at agad humiga dito. habang nakataas pa ang isang paa sa sandigan ng sofa. Parang bahay niya lang kung makahiga at para siyang teenager kung makaasta, sabagay hindi naman halata sa mga mukha nila na may edad na ang mga ito at asawa na lang ang kulang.
___
Ell: POV
MABILIS naman akong nag lakat dahil sa alam kong sumonod ang diablong iyun. inayos ko naman ang buhak-hak kong buhok dahil sa alam kong parang ta*nga ako sa itsura ko ngayon.
"Wait. bakit ba nag mamadali kang mag lakat?" pag tatanong ng diablong ito ng makalapit sa tabi ko.
"E bakit ba kasi sumunod ka?" naiirita kong tanong pabalik sa kanya. hindi lang naman dahil dun e naiirita rin ako dahil ang mga mata ng mga nurse at doctor ay napupunta samin. alam ko nang famous ang isang to dahil sa ilang araw ba naman siyang ang nakikita ko simula nang siya ang pinalit kay doctor Ramos. Ang dami ngang nag seselos dahil sa palagi na lang daw dun sa kwarto ang palagi niyang pinupuntahan, kahit na ang mga kapatid at kaibigan ng mga pasyente ay pumupunta na dito para makita lang siya.
"Why not? E sa gusto ko" saad nito at naka pamulsang sumabay sakin sa pag lalakat at hindi pinansin ang mga matang nakatingin samin dalawa. ang iba ang sama ng tingin sakin na para bang mga bata na inagawan ng candy.
"Chee bahala kana nga Jan. basta wag kang sumabay sakin dahil madaming mga marites ang nakatingin" naiinis kong saad sa kanya at mas binilisan pa ang pag lalakat palabas ng hospital.
Tatawid na sana ako sa kabilang daan ng may humawak sa kamay ko na alam kona kung sino ito. naiinis ko naman siyang tinignan na ngayon ay seryoso ang mukhang nakatingin sakin.
"Ano?" Naiinis kong tanong sa kanya dahil sa pag pigil sakin na tumawid. dahil nandun ang mas malapit na karenderya na may lutong pagkain.
"Dun na lang tayo sa restaurant umorder" Saad nito at agad na akong hinila na hindi man lang hinintay kung papayag ba ako O hindi.
"Sandali nga. sinabi ko bang sasama ako sayo" naiinis kong saad sa kanya at agad hinila ang kamay ko na hawak niya nang makarating kami sa parking lot.
"Nandun na lang ang lutong pag kain ohh. mas madali tayong makakain" saad ko sa kanya at tinuro ang karenderya sa kabilang kanto.
Tumingin naman siya dun na parang nag dadalawang isip pa sa sinabi ko sa kanya.
"Pero hindi natin alam kung malinis ba ang pag kakagawa nila Jan" naka kunot nuo nitong saad sakin na kina kunot din ng nuo ko sa kanya.
"Haysss Oo nga naman bakit ko ba naka limutan na mayaman ka" kinakamot kong nuo kong saad sa kanya.
"Haysss kung ayaw mo wag kang kumain, bumili ka ng sayo" irap kong saad sa kanya at tumalikot na at iniwan siya dun kumakamot ng ulo niya.
"Oh akala ko ba nag dadalawang isip kang bumili dun?" Pag tatanong ko sa kanya ng makita ko itong tumabi sakin para handa nang tumawid sa kabilang kanto.
"Wala naman masama kung susubukan ko diba" naka simangod nitong saad sakin.
Handa na sana akong tumawid ng hinawakan niya ang kamay ko at sabay na kaming tumawid. para akong bata na hindi marunong tumawid sa daan at kailangan ingatan.
Hindi na lang ako nag salita at napatingin na lang ako sa kamay ko na hawak niya at nabaling naman ang tingin ko sa kanya na seryosong nakatingin lang sa daan.
Nang makarating sa tapad ng tindahan ay nahihiya ko naman binawi ang kamay ko dahil sa tumingin ito sakin. agad naman na lang ako lumapit sa nag bebenta ng mga ulam para makaiwas sa tingin niya at pumili na lang kung anong masarap na ulam.
"Anong gusto mo? kari- kari, adobong atay, pritong manok? pumili ka lang" pag tatanong ko at saad sa kanya at tinuro ang mga naka hilerang mga ulam sa harap.
Tumingin naman siya dito na parang inookserbahan ang mga pagkain. napapailing naman ako ng maalala kong mayaman ang isang to, kaya hindi na ako mag tataka kung ganyan ang kilos niya.
"Manang mabili nga po itong atay ng manok, manok at isabay niyo narin po ng singkwenta pesos na kanin. take out lang po manang" nakangiti kong saad kay manang. dahil hindi ko na hinintay ang sagod ng diablo nato dahil mukhang hindi naman alam kung anong kakainin niya.
"Okey ija. sandali lang huh" nakangiti nitong saad at dali- dali pumasok sa loob para kumuha ng bagong luto. alam niya naman na gusto ko yung bago dahil sa palagi ako bumibili dito, gusto ko yung mainit kasi mas masarap.
Napatingin naman ako kay diablo at naabutan ko itong nakatingin sakin, kaya naman tinaasan ko siya ng kilay bago nag tanong.
"May dumi ba ako sa mukha?" pag tatanong ko sa kanya at kinakapa ang mukha ko dahil baka may dumi kaya siya nakatingin sakin.
"Nothing. naiisip ko lang kung bakit ang sungit mo sakin" saad nito dahilan na matigilan ako.
"Dahil ba to sa unang pag kikita natin?" Pag tatanong nito.
Nakonsensiya naman ako dahil sa paraan ng pananalita niya na para bang ayaw niya nang pinapakita kong trato sa kanya ngayon.
"Tell me" dagdag na saad nito sakin na kina buntong hininga ko muna bago sumagod sa kanya.
"Oo. dahil nga dun. ang sama mo para abutan ako ng pera anong akala mo sakin mukhang pera? hindi naman pera ang hinihintay ko kundi salitang 'sorry' " prangka kong saad sa kanya at inirapan siya. Siguro mabuti yun na nag tanong siya sakin dahil nailabas ko na ang galit ko.
"I'm sorry okey. hindi ko naman sinasadya iyun, nag mamadali lang talaga ako sa oras na iyun dahil sa may nag aagaw buhay na pasyente" saad nito dahilan na mapatingin ako sa kanya. bigla akong nakaramdam ng konsensiya at hiya dahil sa narinig.
"Sorry. maayos naba yung pasyenteng inoperahan mo?" Saad ko at nahihiya kong pag tatanong sa kanya.
"No ako dapat ang mag sorry dahil sa inasal ko sayo nung araw na iyun. Sa totoo lang namatay yung pasyente" saad nito dahilan na makaramdam ako ng lungkot at biglang pagsisisi sa sarili dahil baka kasalanan ko at hindi niya na naabutan dahil sa pag aaway namin dalawa.
"Dahil ba yun sakin? Kaya hindi mo na naabutan ang pasyente?" nalulungkot kong tanong dahil kung hindi ba kami nagka roon ng away ay baka naabutan niya pa.
"No. hindi yun dahil sayo. Sakto sa oras ako nakapunta sa hospital, pag dating ko dun ay wala pa ang pasyente. died on arrival siya nung nadala na sa hospital" pagpapa liwanag nito sakin at deretyo sa matang nakatingin sakin.
"Ganun ba. sorry" umiiwas kong saad sa kanya.
"No. sorry" saad nito sakin. kaya naman ay tumingin ako sa kanya at ngumiti na siyang pag ngiti sakin pabalik.
"So okey naba tayo?" Nakangiti nitong tanong sakin na siyang pag tango ko sa kanya.
"Oo narinig ko na yung sorry mo e" nakangiti kong saad sa kanya.
"Ija ito na yung kanin at ulam" napatingin naman ako kay manang ng inaabutan niya sakin ang solopain.
"Salamat po manang ito po yung bay--" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko at mag aabot na sana ako ng pera ng may kamay ang pumigil sakin.
"Ako na" nakangiti nitong saad at agad binigay kay manang ang isang libo na agad naman kinuha.
Wala naman na akong nagawa at tumango na lang dahil sa kinuha naman na ni manang ang pera.
___
Yennie: POV
KUMAKAIN naman na kami ngayon ng marinig namin ang news sa tv na kinagulat namin ni ell.
"Magandang umaga para sa lahat ang luzero hospital ay nag diklara na lahat ng pasyenteng papasok ay walang babayaran ultimo piso! Ito'y ayon sa kilalang business man na si maximo luzero. maraming nagulat at tanong ang karamihan kung bakit ginawang libre ang hospital na ito, ang katanungan jan ay hindi pa nalalaman" matapos marinig ay bigla akong napatingin kay señorito na seryoso lang na kumakain at parang walang narinig na balita.
Bakit niya ginawa yun? Sa puntong to ay isa narin ako sa mga taong hindi alam kung bakit naging libre ang hospital na ito at kung bakit niya ginawang libre.
"What?" Nakataas kilay nitong tanong sakin ng maabutan niyang nakatingin ako sa kanya at may malaking question mark ang nakalagay sa ulo ko.
"Wa-la. Wala po" napapailing kong saad at agad na lang binalik ang atensiyon sa pag kain at hinayaan na lang mag isip na kung bakit biglaan naging libre to. samantalang na pribado ito at sobrang Mahal dahil sa mga gamot nila na galing sa labas at isa na roon na magagaling ang mga doctor dito.