I'm The Maid Of Cassanova Ruthless - Chapter 29: Chapter 29

Yennie POV
MATAPOS KONG mag bihis at mag ayos agad na akong lumabas. Linggo ngayon at ito ang araw ng kaarawan ko, kaya mag sisimba ako.
Nang makalabas naabutan ko si señorito nakaupo sa sofa at nakaayos. Nang makita niya ako agad siyang tumayo at lumapit sakin na kinakunot ng nuo ko.
"Tara na" seryoso nitong saad sakin. Lalakat na sana ito pero agad rin napa hinto ng mapansin niyang hindi ako sumunod.
"Ho?" Nakakunot nuo kong tanong, dahil naguguluhan ako sa kanya.
"Sabi ko tara na" kalmado nitong saad sakin. Kunot nuo ko naman pinag masdan ang mukha niyang napaka seryoso at walang halong biro.
"Saan po?" Naguguluhan kong tanong sa kanya. Bumuntong hininga naman ito bago ako sagutin.
"Sa simbahan" kalmado nitong sagod sakin na kinagulat ko dahil sa narinig. ' sasama siya?'
"Sasama ka po? Bakit?" Nahihiya kong saad at tanong sa kanya. Na siyang kina kunot din nuo nito.
"Oo. Alam mo na ang sagod" sagod at saad nito sakin bago tumalikot at nag lakat papalayo.
'anong nakain niya? Bakit gusto niyang sumama? Bigla atang naging anghel?'
NANG makarating kami ng simbahan agad naman akong nag sindi ng kandila, bago nag dasal.
Wala naman akong hihilingin ngayon dahil yung pangarap kong gumaling ang kapatid ko natupad na, Sapad na sakin iyun.
Napatingin naman ako kay señorito na nakatingin din pala sakin, kaya naman agad kong iniwas ang tingin ko sa kanya.
'ang lalaking to, hindi ko alam kung tama po ba ang magiging disisyon kong sagutin siya? May parte po sakin na natatakot ako' piping dasal ko bago napa buntong hininga.
Ilang beses ko nang pinag isipan kagabi ang magiging disisyon ko. Hindi ako pinatulog nang mga sinabi sakin ni señorito.
"Are you okey?" Napatingin naman ako kay señorito ng bigla itong nag salita sa tabi ko.
"Opo" tipid ngiti kong sagod sa kanya dahil sa malakas na pag kabog ng dibdib ko ngayon..
Namayani naman ng ilang minutong katahimikan, bago niya ito basagin.
"Sampung taon na ang nakakaraan, at ngayon na lang ulit ako naka pasok dito" napatingin naman ako sa kanya ng mag salita ito. Nakita ko naman ang pag buntong hininga niya bago nilagay ang mga kamay sa bulsa.
"Huling punta ko dito noong kasama ko pa ang mga magulang ko" may lungkot sa boses nitong saad sakin bago ako balingan ng tingin, at tipid na ngumiti.
Hindi naman ako nag salita nakikinig lang sa kanya na sinalubong ang mga mata niya. Sa nakikita ko, parang ang lungkot at sobrang bigad ng dibdib niya ngayon.
"Noong araw din nun ang siyang araw na hinding- hindi ko makakalimutan... Para siyang bangungut na hindi umaalis sa isip ko, dahil dala ko hangang sa panaginip" dagdag na saad niya at agad din umiwas ng tingin.
"Pauwi na kami nun galing sa simbahan, pero hindi ko inaasahan na mangyayari ang trahedya na mag bibigay sakin ng bangungut hangang sa pag tanda ko... Biglaan nangyare iyun, halos hindi ko maisip na mangyayari ang ganun na pangyayari.. sobrang saya pa namin ng araw na iyun, pero hindi ko naisip na iyun na pala ang huling kasiyahan, kasiyahan na makikita ko ang ngiti ng papa ko. Dahil nang araw na iyun ang siyang araw na maaaksidente kami ng mga magulang ko.. hindi ko maiisip na pagka tapos ng trahetyang iyun, dun na mag sisimulang mag bago ang lahat-lahat" pag kwe-kwento nito, pero batid ko ang pag durog ng puso niya. Dahil bawat salitang lalabas sa bibig niya ay nagiging mapait, ramdam kong gusto niyang umiyak ngayon pero ayaw niya lang ipakita, at ilabas kung anong nararamdaman niya.
" me and my mother was survive to that accident, but saddenedly my father not. Nasama siya sa pag sabog nang sasakyan, may tumulong samin na mailabas kami ni mommy... Pero ang daddy ko hindi na nila nailabas dahil huli na ang lahat, masiyadong mabilis ang pangyayari" tuloy nito sa pag kwento. Bigla naman kumirot ang puso ko ng makita ko ang pag labas ng butil ng luha sa mga mata niya. Bumuntong hininga naman ito matapos pahiran ng mabilis ang kanyang luha sa pisngi niya.
"Sobrang sakit nung nawala si daddy, pero wala nang mas sasakit nung pakiramdam ko nawalan din ako ng ina.. dahil sa hindi ko malamang dahilan na ako ang sinisisi ni mommy sa pagka wala ni daddy... Sabi ng doktor may mga alaala daw na nawala kay mommy, kaya inintindi ko siya. Pero habang tumatagal lumalala siya at mas dumagdag pa iyun nung nalaman niyang sakin lahat iniwan ni daddy ang mga ari- arian, saakin pinangalan.. to the point na sinasaktan niya na ako, hindi ko alam kung bakit naging ganun siya?.. hangang sa iniwan niya ako mag isa, nagpa kasasa sa ibang bansa.. pakiramdam ko tuloy noon hindi niya ako tunay na anak, dahil ganun lang kadali para sa kanya na iwan ako at tiisin ako ng limang taon na hindi nagpapa kita.. sa limang taon na iyun, natuto akong maging mag isa na hindi umaasa sa ibang tao... Pero nung malaman ko na uuwi siya, pakiramdam ko ako na yung pinaka masayang tao sa mundo ng malaman ko iyun.. pero hindi pala, dahil nung bumalik siya may anak siyang dinadala" dagdag na pag kwe-kwento pa nito bago humarap sakin at ngumiti. Kahit naman ngumiti siya sa harap ko nakikita ko parin ang lungkot sa mga mata niya.
Ngumiti naman ako sa kanya bago hawakan ang mga kamay niya at pinaharap sakin. Para maramdaman niya na hindi siya nag iisa, at may handang makinig sa kanya.
"Nakaramdam naman ako ng saya noon, wala akong galit na naramdaman. Dahil kahit na magalit man ako, wala rin naman magagawa ang galit na nararamdaman ko, dahil kapatid ko parin iyun.. pero hindi pala ganun yun, dahil dun na mag sisimula ang karbaryo ng buhay ko. Kasi nung bumalik siya mas lumala siya. Pakiramdam ko wala man lang akong masandalan, at mag iisa na lang habang buhay, na kailangan kong maging matapang at hindi pang hinaan ng loob.. dahil mismo ako lang din ang makakatulong sa sarili ko.. pero may isang tao ang dumating na magpapa bago sakin--" hindi matuloy na pag kwento nito dahil nakita ko nanaman ang pamumuo ng luha sa mga mata niya.. parang hindi niya kayang ituloy iyun, kaya naman ngumiti ako sa kanya bago mabilis siyang niyakap. Dahil yun ang mas kailangan niya ngayon.
Naramdaman ko naman ang pag yakap nito pabalik sakin. Sobrang higpit nun na parang ayaw niya na akong pakawalan.
"Hindi mo po kailangan pigilan ang hindi umiyak señorito, ilabas mo po yan ngayon. Diba po sabi ko sayo hindi duwag ang isang tao pag umiiyak? Bagkus sila pa ang malalakas dahil nailalabas nila ito" nakangiti kong saad sa kanya bago bumitaw sa yakap at tinitigan siya sa mga mata niya.
Tumitig naman ito sakin at nakita ko na lang ang pag landas ng luha niya. Nilapit ko naman ang kamay ko sa pisngi niya, bago pahiran ito.. Nadudurog ang puso kong makita si señorito na ganito, dahil kung titignan ang tapang niya. Pero sa loob nito ng hihina na pala. siya yung tipo na ang galing mag tago nang nararamdaman.
"Umiyak ka lang po señorito, hangang sa gumaan ang pakiramdam mo" may pait sa boses kong saad sa kanya at malungkot na ngumiti. Nang hihina ako sa hindi malamang na dahilan.
Naramdaman ko naman ang pag hawak nito sa pisngi ko habang nakatitig sakin.
"Bakit nakikisabay kang umiyak?" May halong tawa nitong tanong sakin na kinasimangod ko at agad pinunasan ang pisngi ko, ng may maramdaman akong basa roon. Tama nga siya umiiyak na din pala ako.
"Ikaw po kasi e" saad ko matapos kong punasan ang pisngi ko. Narinig ko naman ang pag tawa niya, kaya naman tumingin ako sa kanya na nakangiti dahil pakiramdam ko gumaan ang pakiramdam niya.
Tumitig naman ito sakin bago ako hinila palapit sa kanya at agad akong niyakap. Medyo nagulat pa ako, pero niyakap ko naman siya pabalik. Ramdam ko naman ang pag hagod niya sa buhok ko at rinig ko din ang pag pintig ng puso niya.
Saya at lungkot ang nararamdaman ko ngayon. Dahil sa kwento niyang nakaka lungkot, na hindi ko alam na ganun pala ang dinanas niya kahit sa kabila man na kung anong meron siya ngayon. kaya pala ang tigas niya dahil sinanay niya ang sarili niya na maging ganun.. may saya dahil pinag katiwalaan niya ako at sinabi niya sakin ang mga hinanakit niya ngayon.
"Salamat yen" rinig kong saad nito at hindi parin bumibitaw sa pagkaka yakap sakin. Parang nasasanay na akong tinatawag niya ako sa pangalan ko. Hindi ko alam pag siya sumasambit sa pangalan ko ang sarap sa pandinig, dahil sa sumasabay sa pag kabog ang puso ko.
Siguro naman wala ng rason para patagalin pa ito, dahil para sakin ito na ang tamang oras para sabihin sa kanya.
Mabilis man at sobrang rupok kung titignan, pero yun ang sinasabi ng puso at utak ko ngayon.
"Señorito" pag tawag ko sa kanya bago bumitaw ng yakap at tinitigan siya. Tumingin naman ito sakin na nag tatanong.
Nahihiya naman akong yumuko at napapa kagad labi dahil parang umuurong yung dila ko at hindi ko masabi ang gusto kong sabihin.
Inangad ko naman ang tingin ko pa balik sa kanya at sinalubong ang mga mata niya na hangang ngayon hinihintay kung ano bang sasabihin ko.
"Señorito ano--" nahihiya at hindi matuloy- tuloy kong sasabihin dahil sa kaba naring nararamdaman ko ngayon.
"Ano yun?" Tanong nito sakin nang hindi ko parin nasasabi ang gusto kong sabihin. Nakikita ko sa mata niya na parang na eexite siya dahil nakikita ko ang pag kislap nun na parang isang diyamante.
Binaba ko naman ang tingin ko bago mariin na napapikit, dahil parang hindi ko kayang sabihin ngayon. pero sana sa gagawin kong to maiintindihan niya na ang ibig kong iparating.
Wala akong sinayang na oras O segundo dahil agad ko na siyang hinalikan na alam kong kinagulat niya.
"Wait-" hindi ko na narinig kung anong sasabihin niya dahil agad na akong tumakbo palabas sa simbahan dahil sa biglang hiyang nararamdaman ko, nung matapos ko siyang halikan.
NANG HAWAKAN ng binata ang seradura. bigla siyang nag taka, dahil sa nakitang sira ito na parang pinilit ng tao ang makalabas at sirain ito.
Dali-dali naman siyang pumasok sa loob at nagulat siya ng wala siyang makitang tao na nakahiga sa kama. Pumasok naman siya sa loob ng banyo at nag babasakaling nandun ang taong hinahanap niya.
"Bullsh*t!" Sigaw nito bago kinuha ang selphone sa loob ng bulsa at tinawag ang isang babae.
"Mom nawawala siya" saad agad ng binata matapos sagutin ang tawag niya. Alam niyang nagulat ang nasa kabilang linya dahil sa hindi agad ito nakapag salita.
"A-no?.. paano nangyari iyun?" May kabang tanong ng babae sa binata pero agad rin napawi ng galit nitong sunod na salita.
"Hanapin mo siya ngayon din, sigurado akong hindi pa siya nakakalayo sa vellage nayan. Hindi siya puwedeng mawala, kundi pareho tayo ang papasok sa kulungan pag nakawala ang babaeng yun at masasayang lang ang plano natin" galit na saad ng babae sa anak niya.
"Mom kalma ka lang, walang masasayang. hahanapin ko siya, tandaan mo po wala siyang maalala dahil sa gamot na binibigay natin sa kanya?" Medyo kampante na saad ng binata sa kanyang ina, na alam niyang kinakalma naman nito.
Pero hindi nila alam kanina pa nakaalis ang babae sa vellage. Huli nang nakarating ang binata para tignan ito at dalhan ng makakain.
Agad naman pinatay ng binata ang tawag ng may mapansin siyang isang maliit na boteng, na pinag lalagyan ng gamot.
"F*ck!" Sigaw niya bago tinapon ang bote dahil sa galit ng makita ang gamot. na hindi pala iniinom at iniipon lang.
Kahit na galit, may parte parin sa binata na natatakot na sa maaaring mangyari sa susunod. Dahil alam niyang kahit anong araw lalabas na ang totoo. Kailangan na nilang mag madaling kumilos bago pa sila maunahan nang babaeng iyun, ilang taon ang hinintay nila para mapa sakanila lang ang kayamanan.
'hindi puwede mapunta sa wala lang, hindi puwede maunahan kami ng babaeng iyun. Kailangan ko nang kumilos. Hindi ko hahayaan na magiging masaya ka maximo, dahil ang saya para sa ina ko lang' galit nitong saad sa sarili bago nag mamadaling umalis sa kwartong iyun.