I'm The Maid Of Cassanova Ruthless - Chapter 37: Chapter 37

Yennie POV
ISANG LINGGO na ang nakakalipas. pero parang kahapon lang nangyari. bumabalik parin sa utak ko ang mga binitawan na salita niya sakin, na nagpapa durog sa puso ko. Lalo pa nakikita kong paiba- ibang babae ang dinadala niya dito kada araw. Ramdam kong parang pinapaalis niya ako sa pamamagitan ng pag dala niya ng ibat-ibang babae dito.
Masakit man pero pinag sasawalang bahala ko na lang. dahil umaasa parin akong baka isang araw bumalik yung maximo, yung totoong maximo.
"Ija dalhan mo raw sila ng pagkain sa taas" natigilan lang ako sa pag iisip ng biglang pumasok sa loob ng kusina si nanay sita.
"Po?. Bakit po ako" Tanong ko. Kita ko ang lungkot sa mata niya habang nakatingin sakin.
"Ikaw ang gusto ni señorito na mag dala ng pagkain nila sa taas" malungkot nitong sagot sakin. Napa buntong hininga naman ako bago tumango- tango at pilit na ngumiti sa kanya.
"Hmm sige po nanay sita. ano pong pagkain ang gusto nila?" pilit na ngiti kong tanong kay nanay sita.
"Nagawa ko na ija, ito ohh" nakangiti nitong saad bago binigay sakin ang tray. medyo nagulat pa ako dahil sa hindi ko napansin na may hawak na palang pagkain si nanay sita. muklang dinala na ito ni nanay sita dun, pero dahil gusto niya akong makita na nahihirapan at nasasaktan ako ang gusto niya na mag dala.
Sa isang linggong nakakalipas bumalik ang maximo na nakilala ko nung una, pero mas naging malala nga lang siya ngayon. Mas lalong nagiging mainitin ang ulo at mas lumiit ang pasensiya niya. konting pagkaka mali ko lang sinisigawan niya na agad ako.
"Sige po nanay sita dadalhin ko na po ito sa kanila" saad ko at aalis na sana sa harap niya ng hinawakan niya ang kamay ko.
"Kaya mo pa ba ija?" May lungkot sa boses nitong tanong sakin. Tumango at ngumiti naman ako sa kanya.
"Opo naman nanay sita. hindi naman na po kami, kaya wala na akong karapatan na mag selos" sagot ko sa kanya at pilit na tinatago ang lungkot sa mata.
wala na ngaba? pero hindi 'yun ang sinasabi ng puso ko, hindi sumasang ayon. ang bibig at utak ko lang ang nag sasabi'
"Hmm pag pagod kana, magpahinga ka huh. minsan kailangan mo 'yun gawin para sa ikakabuti mo" may bahit na lungkot nitong saad sakin. hindi ko alam parang sa sinasabi niya may kahulugan.
"Sige na dalhin mo na yan sa kanila, dahil baka uminit nanaman ang ulo nun" dagdag nitong saad sakin bago mahinang tinapik ang balikat ko.
Nanginginig ang kamay at paa ko habang umaakyat paitaas. Hindi dahil sa takot, kundi dahil sa pag kirot ng puso kong makita na iba nanaman ang babae niya. siguro pag hindi ko lang siya mahal matagal na siguro ako umalis dito. pero dahil mahal ko siya at kahit na ang sakit makita ang mga pinag gagawa niya, kakayanin ko basta araw- araw ko lang makita ang mukha niya..
Humugod ako ng malalim na pag buntong hininga, ng makarating ako sa tapad ng kwarto niya. Napapikit ako ng mariin para pigilan ang gustong kumawala na luha sa mga mata ko. Bago kumatok ng tatlong beses.
"Oh hi" nakangiti na pag bungat sakin ng isang forigner na babae na may halong pinoy. maganda siya at ang puti niya din. napayuko naman ako dahil biglang ako nanliit sa sarili ko.
"Magandang araw po" nakayuko kong pag bati sa kanya. hindi ko siya tinignan dahil naramdaman ko ang pag sulpot bigla ni maximo sa tabi niya.
"come in. That's our food?" Saad nito at tanong. Nanatili akong nakayukong pumasok, ramdam ko kasi ang tingin ni maximo.
Nang maka pasok agad ko naman nilapag ang tray sa maliit na table kaharap sa sofa. Humarap naman ako bago unti- unting napatingin sa kanila na ngayon ay nakaupo sa sofa na magka tabi.
Kinagad ko naman ang pang ibabang labi ko para pigilan ang pagkirot na namumuo sa puso ko.
Kaya mo yan yen, wag kang magpadala sa nararamdaman mong emosiyon, wala na kayo tanggapin mo na lang 'yun. dahil ginusto mong mahalin siya at nagpa dala ka sa mga sinasabi niya na hindi naman pala totoo'
pag kukumbinsi ko sa sarili, dahil sa nakikita kong nakangiting sinusubuan ng babae si maximo. lalo pa't nakita ko ang pag silay ng ngiti niya sa labi habang nakatingin sa babae.
Hindi ko alam kung bakit nakatayo pa ako dito at patuloy silang tinitignan, sinasaktan ko lang ang sarili dahil sa pananatiling nakatingin sa kanila.
"Why are you still standing there?.. get out st*pid!!" nabalik naman ako sa biglaang pag sigaw niya sakin. agad naman akong napayuko at mahigpit na nakapa hawak sa balda nitong suot kong maid uniform.
"Opo, pasensiya na po" saad ko. para akong basang sisiw umalis sa harap nila. hindi ko siya tinignan dahil alam kong salubong nanaman ang kilay at masama nanaman ang tipla ng mukha niya.
Nang makalabas agad kong pinahiran ang pisngi ng may luhang bumagsak. Humugod naman ako ng malalim na pag hinga bago nagpa tuloy sa pag baba, pero agad akong natigilan ng makita ang seryosong mukha ng dalawang kaibigan ni maximo.
"Are you okey?" Nag aalalang tanong ni spencer sakin. halata ang lungkot sa mga mata niyang nakatitig sakin, habang nakakuyom ang mga kamao..
Agad naman akong napatango- tango at pilit na ngumiti sa harap nila. pero mukhang hindi sumasang- ayon ang mga mata ko dahil naramdaman ko na lang ang pag tulo ng luha ko.
Kahit masakit , kailangan kong maging okey'
"Nalaman namin ang nangyayari dito at ang pag hihiwalayan niyo. sinabi saamin ni manang sita, hindi pa sana kami maniniwala nung una kaya pumunta kami dito, para malaman ang totoo. pero dahil sa narinig mukhang totoo nga.. ilang araw lang kaming hindi pumunta dito, ganito na pala ang nangyayari" mahabang saad ni sethrix bago napapa buntong hiningang nilagay ang mga kamay sa loob ng bulsa niya.
"Ano ba talaga ang nangyari?" Pag tanong ni spencer. Huminga muna ako ng malalim at pinahiran ang luha sa pisngi ko bago siya sagutin.
"Hindi ko din alam. bigla na lang siya nagbago tinatanong ko siya kung anong problema, ayaw niya naman sabihin. tapos bigla na lang siyang nakipag hiwalay sakin sa hindi ko alam na dahilan. hindi ko siya maintindihan" may lungkot kong sagot bago napayuko.
"Hmm iwan ko na kayo. ayoko nang pag- usapan ito, tulad ng sabi niya kakalimutan ko yun saamin" saad ko at pinigilan ang pag hikbi na lalabas sa bibig ko. Hindi ko na hinintay ang sagot nila at agad na akong umalis sa harap nila.
Pero hindi 'yun totoo, hindi ko kayang kalimutan ang nangyari dahil hindi sapat ang sinasabi niya. masakit ang hiwalayan na wala naman dahilan, lalo't walang lokohan ang nangyayari.
Wala nga ba?. ang sakit isipin, nakaka praning!'
MATAPOS kong isampay ang isang kumot, agad naman akong nag mamadaling pumasok sa loob ng kusina para uminom ng tubig.
"Oh ija tapos kana ba?" Pag tatanong ni nanay sita ng maka pasok sa loob ng kusina. tumango naman ako at tipid na ngumiti, bago hinugasan ang basong ginamit ko.
"Opo nanay" sagot ko bago humarap sa kanya.
"Hmm ganun ba.. Sige pahinga kana at itutupi ko lang ang mga damit ng batang yun sa taas" nakangiti nitong saad sakin. tumango na lang ako kay nanay sita at ngumiti bago siya umalis.
Napa buntong hininga naman ako bago napa upo sa upuan kaharap sa mesa, dito sa loob ng kusina.
Pinatong ko naman ang dalawa kong kamay sa mesa bago ko sinupsup ang mukha ko dun. bigla akong nakaramdam ng antok, dahil ata ito sa pagod. marami- rami din kasi ang labahan.
Hindi ko alam kong anong pinag uusapan ng tadlo sa taas ng office ni maximo, dahil sa kanina pa sila dun. Hinihintay ko rin na lumabas si sethrix dahil sa gusto ko siyang makausap tungkol saamin dalawa ni maximo. Gusto ko kasing sabihin na wag munang sabihin kay ell at mama fe ang nangyari samin dalawa ni maximo. ayokong mag alala sila sakin dito, at alam kong pag nalaman to ni ell sigurado akong marami yun tanong sakin.
Nung pumasok ang dalawa sa kwarto ni maximo, umuwi naman agad ang babae. Hinatid na ng driver dahil yun ang sabi ni maximo.
Naalimpungatan naman ako ng may maramdaman akong may pumipisil sa ilong ko. minulat ko naman ang mata ko, at dun tumambad sakin ang nakangiting mukha ni spencer.
Umayos naman ako sa pagkaka upo at inayos ko rin ang magulo kong buhok. bago tumayo at hinarap si spencer. Medyo nag taka pa ako ng madako ang tingin ko sa kamay niyang namumula.
"Hmm uuwi na ba kayo?.. nasaan si sethrix?, gusto ko sana siyang makausap bago kayo umuwi" pilit na ngiti kong tanong at saad sa kanya.
Nakita ko naman ang pag buntong hininga niya bago ngumiti sakin. Alam ko kahit na pilit lang 'yun parang may sakit sa dibdib niya.
"Okey ka lang ba?" Tanong ko sa kanya. hindi naman ito sumagot. umupo lang ito sa upuan bago tumingin sakin. Nag tataka naman akong umupo kaharap siya.
"Bakit gusto mo matili dito?. sinasaktan mo lang ang sarili mo sa pananatili dito, habang nakikita mo siyang paiba- iba ang babae dinadala niya.. naiintidihan kita yen, kasi mahal mo si maximo pero hindi mo kailangan pahirapan ang sarili mo" Seryoso niyang lintayang saad, pero halata ang lungkot sa mga mata at pag alala sa boses niya. Alam ko kahit ganito lang si spencer, na may pagka siraulo maalalahanin naman siya. pag dating din sa seryosong usapan nagiging seryoso din siya.
Pinunasan ko naman ang pisngi ko dahil sa biglaan pag bagsak ng luha galing sa mata. kahit pilit ko man pigilan na hindi umiyak, pero hindi parin kaya dahil sa nararamdaman kong sakit sa loob ng dibdib ko..
"Hindi ko kayang hindi siya makita.. kahit man masakit para sakin makita siyang may kasamang babae dito, pinipilit ko parin tiisin ang sakit Basta araw-araw ko lang siyang makita na maayos" pilit na ngiti kong saad sa kanya bago napayuko at humugod ng buntong hininga.
" ang daya niya kasi e.. tuluyan niya akong hinulog na mahalin siya ng totoo, at paniwalaan ang mga sinasabi niyang hindi naman pala totoo" dagdag kong pang saad. Hindi kona napigilan ang hindi ilabas ang pag hikbi dahil sa pag kirot ng puso ko.
Lalo pa ako napahikbi ng niyakap niya ako at sinupsup sa dibdib niya. Niyakap ko rin siya pabalik dahil, kailangan ko ng yakap ngayon. Kailangan kong ilabas ang totoo kong nararamdaman sakit.
"It's up to you yen. Disisyon mo yan, basta kung hindi mo na kaya, kailangan mo ring bumitaw para sa ikakabuti mo" saad nito. bago hagutin ang buhok ko. Kahit naman nag tataka dahil parang sinabi na ito ni nanay sita, pero binalewala ko na lang ito bago lumayo sa kanya at punasan ang luha sa pisngi ko.
"Wag kanang umiyak. magiging maayos din ang lahat, pero sa ngayon kailangan mo munang harapin ang sakit. dahil parte ito sa pag mamahal mo sa kanya" may ngiti sa labi nitong saad sakin.
"Salamat" nakangiti at tumatango kong saad sa kanya. Natawa naman ako ng mahina dahil sa pag gulo nito sa buhok ko.
Siguro nga ngayon lang ito, at baka sa susunod na mga araw magiging maayos na ang lahat at makakalimutin ko na din ang sakit.
PAGKA TAPOS ko mag ayos, agad na akong lumabas.. Kailangan ko mamalengke ngayon dahil sa nauubusan na ng  kakailanganin dito sa mansyon. yun ang pinagpapa salamat ko dahil makaka labas ako, at makakalimutin kahit sandali ang nararamdaman ko.
Hindi ko na nakausap si sethrix kahapon dahil agad na akong pumasok sa kwarto ng mag hapunan na. ayoko kasing makita ni maximo na namamaga ang mata dahil sa kakaiyak. hindi ko din alam kung anong oras umuwi kagabi sina spencer at sethrix. gusto ko sanang lumabas para kausapin kahit saglit si sethrix, pero di ko na ginawa kasi iniisip ko pag nakita ako ni maximo iinit nanaman ang ulo niya.
Natigilan naman ako ng makita ko si maximo sa sala habang may naka kandong sa kanya. pero hindi siya ang mas naka agaw ng pansin ko kundi ang babaeng kasama niya.
"Oww babe di mo naman sinabi na nandito pa pala yang katulong mo" kinagad ko naman ang pang ibabang labi bago napayuko at pumikit ng mariin. Inangad ko naman ulit ang tingin sa kanila bago ngumiti ng pilit.
Hindi ko kailangan maging mahina at ipakita sa kanila na nasasaktan ako. kailangan ko munang maging maayos ngayon' saad ng isip ko bago nag lakat at yumuko sa harap nila.
"Good morning ho" pagka tapos ko silang batiin, agad na akong umalis sa harap nila. Hindi pa man ako nakakalayo, narinig ko pa ang sinabi ni veronica.
"Babe bakit nandito pa siya?.. dapat sinabi mo na sa kanya para umalis na siya ng kusa. paalisin mo na siya dito, ayokong nakakakita ng linta" napa kagad labi naman ako dahil sa narinig at hindi na lang nakinig pa.
"Shut the f*ck up veronica"
Kaya mo yan yen, wag kang umiyak. si maximo yan kaya walang bago kung malaman mong sila na' pag kukumbinsi ko sa sarili.
"PUWEDE NA ata ito?" Tanong ko sa sarili habang hawak ang isang apple. Sabi kasi ni nanay sita, dapat fresh daw yung apple kasi yun ang gusto ni maximo.
Inilagay ko naman agad sa pushcart bago ito itulak. Agad naman akong huminto bago tumingin sa manok at agad na kinuha. Ganun lang ang ginawa ko at kung anong makita ko, kinukuha kona.
"Yen?" Napatigil naman ako sa pag hawak sa petchay ng may tumawag sa pangalan ko. Agad akong lumingon sa likot ko, at dun ko nakita si sandro na nakangiti.
"Sabi ko na ngaba na ikaw yan e, likot mo pa lang nakilala ko na" nakangiti nitong saad bago lumapit sakin habang tulak ang pushcart palapit sakin.
"Ahm hehehe" yun lang ang nasabi ko bago napa kamot sa batok dahil sa hiya.
"Ang dami mo naman binili. para saan yan?" Nakangiti nitong tanong. parang nag hahanap ng pag uusapan.
"Hmm para to sa mansyon ni maximo, naubusan na kasi" nakangiti kong sagot sa kanya. Ngumiti naman itong nakatingin sakin bago napatango- tango na parang nag hahanap pa ng pag uusapan.
"May kasama kaba?, kasama mo ba si maximo ngayon?" Pag tatanong nito sakin. Natigilan naman ako, pero agad ko din siyang sinagot.
"Hmm wala. ako lang" nakangiti kong saad sa kanya bago napa kagad labi.
"Hmm ganun ba... hatid na kita?" Saad at pag aalok nito sakin. Tatanggihan ko sana siya, pero bigla kong naisip na wala naman na magagalit pag kasama ko siya.
"Sige ikaw bahala, kung hindi kita maaabala" nahihiya kong saad sa kanya. Nakita ko naman ang pag laki ng ngiti niya sa labi.
"May bibilhin ka pa?" Tanong nito.
"Wala na" napapailing kong saad sa kanya.
"Tara na" nakangiti nitong saad sakin. Tumango na lang ako bago kami nag lakat habang tulak ang pushcart.
Lumapit naman kami sa casher para bayaran ang mga binili namin. Pagka tapos nun nag libot- libot lang kami saglit sa mall at kumain ng ice cream.
"Salamat" nakangiti kong saad ng matapos niyang ilagay ang mga dala ko sa likot ng kotse niya.
"Welcome, basta ikaw" saad nito bago kumindad sakin. Natawa naman ako sa kanya at napapailing. Hindi ngang maipag kakaila na mag kapatid sila dahil parehong gwapo.
"Saan mo pa gustong pumunta?" Nakangiti nitong tanong sakin bago ako pag buksan ng pinto.
"Hmm wala na. baka kasi hinihintay na ako ni nanay sita at baka kailangan niya narin ang mga ito" nakangiti kong sagot at saad sa kanya. Natawa naman ako ng makita ko ang pag nguso niyang nakatingin sakin, habang naka pamewang sa harap ko.
"Sayang naman, gusto pa sana kitang makasama ng matagal" saad nito na may halong pag tatampo.
"Sorry huh, next time na lang. hindi kasi ako naka pagpa alam e" napapa kamot kilay kong saad sa kanya bago ngumiti.
"Bakit?, magagalit nanaman ba si maximo pag makita niyang magka sama tayo" Nakita ko pa ang pag daan ng seryoso niyang tingin, ng tanungin niya 'yun sakin. pero agad din yun nag laho.
Bigla naman akong natigilan dahil sa sinabi niya. hindi ko pa pala nasasabi sa kanya na hindi na 'yun magagalit kasi wala na kami.
"Wala naman na siyang pakialam kung makita niya tayo magka sama, hindi nayun magagalit" pilit na ngiti kong saad sa kanya bago napaiwas ng tingin. Ilang minuto naman siyang hindi nag salita kaya lumingon na ako sa kanya. Naabutan ko pa ang ngiti niya sa labi, pero agad yun nag bago ng may pag aalala sa mukha niyang nakatingin sakin.
"Why?. may ginawa ba siya sayo, sinaktan kaba ng kapatid kong yun. sabihin mo lang sakin at tuturuan ko siya ng leksyon" tanong at saad nito sakin. Mahina naman akong natawa ng ipakita niya sa harap ko ang braso niyang medyo may kalakihan na maugat.
"Hindi naman. nakipag hiwalay lang siya sakin" pilit na pag tawa kong sagot sa kanya. Natigilan naman ito bago tumingin sakin ng seryoso, at bigla na lang nag iba na may pag aalala.
"Why?, what he's reason to breaking up with you?" May pag aalala sa boses nitong tanong sakin. Napa buntong hininga muna ako bago siya sagutin.
"Hindi ko din alam e, yan din ang tanong ko kung bakit.. pero siguro nga nag sawa siya, tulad lang din ako sa mga naging babae niya" pilit ngiti kong saad sa kanya...
"Tara na" pag sasalita ko ulit ng hindi na siya nag salita. parang ang weird niya ngayon, pero hindi ko na lang yun pinag tuunan ng pansin.
"Ow sorry. okey" saad nito at nag mamadaling pumuntang driver seat. Parang bigla siyang nawala sa sarili niya.
"SALAMAT sa pag hatid sakin" nakangiti kong pagpapa salamat bago tinangal ang seatbelt na suot.
"Basta ikaw yen" nakangiti nitong saad sakin. Natawa naman ako ng mahina bago lumabas at hinarap siya.
Sumunod naman ako sa kanya para kunin ang mga binili ng inabot niya sakin ang mga 'yun.
"Salamat ulit" medyo nahihiya kong saad sa kanya bago kinuha ang mga binili sa kamay niya. Malaking ngiti na lang ang sinukli sakin, pero bigla yun nawala ng makita kong tumingin siya sa likot ko.
Nag tataka naman akong tumingin sa kanya bago balingan ang tinitignan niya. Dun ko nakita si maximo at si Veronica na kakalabas lang. Mukhang may pupuntahan sila, dahil sa nakaayos sila.
Agad ko naman iniwas ang tingin ko ng makita ko ang matalim na tingin ni maximo sa gawi namin, habang hawak sa bewang si veronica.
"Salamat ulit sandro, mauna na ako. mag iingat ka sa pag uwi mo" nakangiti kong saad. Ngumiti naman itong nakatingin sakin.
"Sige. tatawagan kita mamaya huh" Nakangiti nitong saad. Tumango na lang ako sa kanya bago ito pumasok sa sasakyan at paandarin.
"See babe, ang landi talaga ng katulong mo. Kaya pala tumagal sa pag gro- groserie kasi nakikipag landian na" humarap naman ako sa kanilang nakayuko ng marinig ko ang masasakit na sinabi ni veronica. Alam kong kahit ipag tanggol ko man ang sarili ko, sigurado akong siya ang kakampihan ni maximo. Kaya mabuti pang hindi ko na lang siya papansinin.
"Sorry po.. mauna na po ako sa loob" nakayuko kong saad. Hindi na ako nag taas pa ng tingin, ayokong makita ang masama niyang tingin sakin. Ayoko din makita niyang iiyak nanaman ako.
"Tignan mo na babe, ang landi na nga wala pang respeto. Expect ko na to dahil laki sa hirap tks" huling narinig ko sa babaeng yun bago ako tuluyan maka pasok sa loob.
Ramdam ko na ang pamumuo ng luha sa mata ko dahil sa nararamdaman selos at kirot sa puso ko.