I'm The Maid Of Cassanova Ruthless - Chapter 39: Chapter 39

NASA MALAYO ang tingin at malalim na pag iisip ng binata, dahil sa binabalot ito ng konsensiya sa puso. Pero hindi nakikisabay ang kanyang isip, sa nararamdaman ng kanyang puso. Hindi niya alam kung sino pa ang susundin sa dalawang nasa katawan niya.
"Son?" Napalingon naman siya sa kanyang ina na kakarating lang. Napa buntong hininga naman niyang nilapag ang wine sa babasaging mesa. bago tumayo at lumapit sa ina para halikan sa pisngi.
"Kamusta ang plano?. malapit naba natin makuha?.. wala na kasi ako pera, gusto ko na mag laro sa casino, mamaya kasama mga kaibigan ko" saad ng ginang bago umupo sa sofa, atnag salin ng wine sa baso.
Kahit may galit nararamdaman ang binata sa nalaman, na nag susugal nanaman ang kanyang ina. wala siyang magagawa, hindi niya magawang magalit at mag salita dahil mahal niya ito.
"Not yet, but soon makukuha na natin lahat- lahat ng para sayo" walang emosiyon nitong sagot sa ina bago umupo. Napangiti naman ang ginang dahil sa narinig, bago tumango- tango.
"Magaling son, pero sana lang hindi gagawa ng kapal- pakan yang babaeng kasama sa plano natin.. sabihin mo sa kanya, pag husayan niya ang pag arte niya.. balita ko hindi lang pag momodelo ang trabaho niya, at pag aartista din. pag nagawa niya ng mahusay ang plano sa pag arte, maniniwala akong mahusay siya sa ganuong bagay" Nakangising saad ng kanyang ina, bago mahinang natawa.
Pero wala dun ang isip niya, kundi nandun kay yen. Dapat hindi siya makaramdam ng awa at konsensiya, dahil baka 'yun pa ang ikakasira ng plano nila.. Pero kahit ilang beses niya pang kumbinsihin ang sarili, nananaig parin sa isip niya ang dalaga. tuwing naiisip at nakikita niya, din na parang nahihirapan at naiipit siya sa mga plano nila, hindi niya maiwasang makaramdam ng pagka muhi din sa sarili.
"Heyy nakikinig kaba sa mga sinasabi ko?" Tanong bigla ng kanyang ina, na kinabalik niya sa kanyang ulirat.
"Huh?" Wala sa sarili niyang pag tanong. Tumingin naman sa kanya ang ina niyang kunot nuo, na ngayon. bago napa buntong hininga.
"Are you okey? may gumagabag ba sayo?.. mukhang nawawala ka sa sarili mo, kanina ko pa napapansin?" May pag aalalang tanong nito sa kanya. Bumuntong hininga naman siya bago napailing at umupo ng maayos, napa sandal sa sofa.
"Nothing mom" tipid nitong sagot bago nag salin ng wine sa kanyang baso.
"Don't lie son.. anak kita, kaya alam ko kung may problema ka O wala" saad nito sa kanya.. Natigilan naman siya saglit bago napa buntong hininga.
"Mom, sa planong ito kailangan ba may madamay na inosenteng tao?" Seryoso ngunit may lungkot sa kanyang mga mata. Hindi niya magawang tignan ang kanyang ina, dahil natatakot siyang baka mabasa ang kanyang nararamdaman.
"I don't know mom, pero parang nahihirapan at nakokonsenya ako. kasi may inosenteng taong nasasaktan, at naiipit sa plano natin" dagdag nitong saad. Bigla naman nag bago ang mukha ng kanyang ina ng binalingan niya ito ng tingin.
"Wag mong sabihin dahil ito sa yen na 'yun?" Seryoso nitong tanong sa kanya. Hindi naman siya nakapag salita, na kinainis lalo ng mukha ng ginang.
"Pigilan mo kung anong nararamdaman mo ngayon Sandro.. sinasabi ko sayo, yang nararamdaman mo ang sisira sa mga plano natin" galit at inis ng kanyang ina, bago ito tumayo at iniwan siya.
Sinabunot naman niya ang kanyang buhok at galit na hinawi ang bote. Nagagalit, Naiinis, pagka muhi, at hindi maintindihan ang sarili'  'yun ang nararamdaman niya..
HUMUGOD NAMAN ako ng malalim na pag hinga sabay punas ng luha sa pisngi ko, dahil sa panibagong luha nanaman ang babagsak mula sa mata ko. parang hindi ako nauubusan ng luha..
Walang pag dadalawang isip akong kumatok ng tadlong beses, bago ko narinig ang mabigat nitong hiningang pagpapa tuloy sakin.
Nang maka pasok nakita ko itong naka talikot sakin at malayo ang tingin.
Sa pag alis ko, di ko alam kung paano sisimulan at ibalik ang dating pamumuhay ko.
Agad naman ako yumuko na kina bagsak ng luha ko dahil sa naisip, dahilan ng pag kirot ng puso ko. Hindi ko maiisip na ikakasal na siya, at mawawala na ako ng pag-asa..
"What are you doing here?" Malamig at walang gana nitong tanong sakin.. Agad ko naman pinunasan ang luha sa pisngi ko, bago inangad ang tingin sa kanya. hindi ko alam kung totoo ba ang nakita ko sa mata niya ang gulat at pag tataka, ng makita akong umiiyak ngayon sa harap niya.
"B-akit" panimula ko, pero agad din napa hinto dahil hindi ko magawang ilabas ang boses sa sunod na pag salita. Kumikirot ang puso ko sa sobrang sakit.
"B-akit hindi mo sinabi sakin yung totoo?" Umiiyak kong pagpapa tuloy. Nakita ko naman ang pagka gulat sa mukha niya, pero agad din bumalik sa seryosong mukha.
"What do you mean?" Seryoso nitong tanong.. Mapait naman ako ngumiti, bago ulit pinunasan ang luha sa pisngi at pinipilit wag humikbi.
"Hanggang ngayon ba ayaw mo parin sabihin sakin ang totoo mong dahilan, hanggang kailan mo ako balak saktan huh?" Humihikbi kong saad sa kanya, nakita ko naman ang pag iwas niya ng tingin at galit ang matang binalik sakin.
"alam mo nakaka pagod at ang sakit- sakit mong mahalin.. pinahihirapan at sinasaktan mo pa akong makitang paiba-iba ang dinadala mong mga babae dito, para lang kusa na akong umalis.. kung sana lang ganon kadaling iwan ka, at kung sana lang ganon din kadaling kalimutan ka. baka noong nakipag hiwalay ka sakin, dun pa lang ginawa ko nang iwan ka!" dagdag ko pang saad sa kanya. nanginginig ang pang ibabang labi ko dahil sa kakaiyak, at sinasalubong ang mata niya na hanggang ngayon wala paring makikita na kahit anong emosiyon...
"Ano bang pinag sasabi mo?.. Kung pumunta ka lang dito para sabihin ang ka dramahan mo sakin, pwes makakaalis kana dahil naiinis akong marinig ang mga 'yan" walang emosiyon nitong saad sakin bago tumalikot na lalong kina sikip ng puso ko.
"Bakit ba ganyan ka, bakit ba ang manhit- manhit mo!. ang daya- daya mo, pinaasa at pinaniwala mo ako sa mga pangakong hindi naman pala totoo!.. kaya ba hindi mo ako ganon minahal kasi mahirap lang ako ganon ba.. ang sama mo, hindi ka parin nag babago" hindi ko na napigilan ang hindi mapa sigaw. Kita ko ang pag tiim baga niyang nakatingin sakin at taas baba ang kanyang dibdib, na parang may hindi kinakaya...
Huminga naman ako ng malalim bago pinunasan ang mga luhang, walang tigil sa pag bagsak.. ang sakit, at ang bigat sa dibdib. gusto kong ilabas sa kanya kung anong nararamdaman ko ngayon, gusto ko nang ilabas lahat- lahat..
"Dahil sa katangahan ko sayo, sariling kapatid ko nakalimutan ko nang ipasyal sa gusto niyang lugar. Nakalimutan ko nang gawin 'yun, dahil sa kakaisip kung bakit mo ako sinasaktan ng ganito, dahil sa kakaasang na akala ko may pag-asa pa. nakalimutan kong may kapatid pa pala ako.. na kailangan rin yung pag mamahal na, binibigay ko sayo... hindi ko sinusumbat ang mga ito, pero gusto ko naring sabihing sorry.." sinalubong ko naman ang kanyang walang emosiyong mga matang nakatingin sakin, bago pinagpa tuloy ang pag sasalita.
"sorry kung umasa ako na mamahalin ako ng kagaya mo, sorry kung umasa ako sa isang maximong kagaya mo, sorry kung nagpaka tanga ako sayo, sorry kung naniwala ako sa mga pangako mo. Sorry, kasalanan ko.. sorry kung ititigil ko nang mahalin ka" sa huling pag bigkas ang lalong pag, sikip at sakit ng nararamdaman ko ngayon. Nang hihina ako, natatakot ako na baka pag sisihan ko ito.. Kita ko sa mga mata niya ang hindi maipa liwanag na emosiyon, nang sabihin ko ang huling salita. yumuko naman ako at agad napatingala dahil ramdam ko nanaman ang panibagong luha na babagsak.
Hindi yun totoo. Mahal kita, mahal na mahal. kahit ang sakit, sakit mo pang mahalin' ito yung sinasabi ng puso ko, pero hindi ng bibig at utak ko.
Tumingin naman ako sa kanya at mapait na ngumiti ng wala man lang ako nakuhang, salita mula sa kanya.. Nakatingin lang ito sakin, na parang hindi na makapag salita.
Nung mukhang wala na siyang balak mag salita, tumalikot na ako sa kanya. bago nag lakat papuntang pinto, pero agad din napatigil.
"Advance Congrats nga pala. Masaya akong malaman na ikakasal kana at mag kakaroon na nang anak. sana alagaan mo sila ng mabuti, masaya ako para sayo" huling saad ko bago lumabas sa kwarto.
Masaya? niloloko ko ba ang sarili ko pag sinabi kong hindi naman 'yun ang totoo.. sinasabi lang ng bibig ko, pero hindi sumasang-ayon ang puso ko'
AGAD KO NAMAN pinunasan ang mukha ko, bago tumalikot at nag panggap na tulog. Hindi ko pa sila kayang harapin, hindi ko pa kayang sabihin. At hindi ko naman din alam kung papaano ko ipapa liwanag ang mga nangyari.
Alam ko nung nakauwi ako ng biglaan dito, gulat sila dahil sa umiiyak at nang hihina akong umuwi kahapon.
"Ate" nakagad ko naman ang ibabang labi ng marinig ko ang boses ng kapatid ko. Naramdaman ko naman ang pag pasok at pag lapit nito sakin.
"Ate kumain kana daw po, sabi ni mama fe. kagabi ka pa pong walang kain.. ate baka mapano ka niyan" naiyak naman ako ng marinig ko ang pag aalala sa boses niya...
"Ate" pag tawag nito bago ko naramdaman ang pag tabi at pag yakap nito sa likot ko.
"Ate may problema po ba?.. wag kana pong umiyak ate, pangako po hindi na ako magpapa saway sayo.. palagi na po akong makikinig sayo at kay ate ell at mama fe" napangiti naman ako dahil sa narinig.
"A-yos lang si ate, wag kana mag alala. kumain kana dun, busog pa si ate" umiiyak kong saad bago hinawakan ang maliit nitong braso, na nakayakap sa tiyan ko.. Humarap naman ako sa kanya, bago hinawakan ang kanyang pisngi.
"Sorry kung nakakalimutan kang ipasyal ni ate huh, pero pangako mula ngayon pupuntahan natin lahat ng hindi mo napuntahan noon" Mapait kong pag ngiting saad sa kanya.
"Babawi si ate sayo" dagdag kong saad bago siya hinalikan sa kanyang pisngi at niyakap...
"Yen" Napatingin naman ako sa pinto ng may tumawag sakin. dun ko nakita sina ell at mama fe na naka silip sa pinto, at nag aalala ang mukhang nakatingin sakin. Ngumiti naman ako ng mapait, bago napaupo at napapunas sa pisngi ko ng tuluyan na silang pumasok.
"Hindi mo na kailangan i- kwento samin ang nangyari yen, alam kong lalong masakit pag pinag usapan pa natin ang kung ano man ang nangyari sa inyo" May lungkot na saad ni mama fe sakin, bago ito lumapit at niyakap ako. Hindi ko naman napigilan ang hindi umiyak ng niyakap ko siya pabalik. ramdam ko kasi na sa pamamagitan ng mainit niyang yakap naiintidihan niya ako sa lahat.
"Mag pakatatag ka yen, umiyak ka lang kung hanggang kailan mo gusto. Kung yan ang magpapagaan ng pakiramdam mo... pero hindi ko masasabi at maipapangako, na pag nakita ko siya hindi ko sisipain ang bayag niya" Hindi ko alam kung matutuwa O matatawa ng malakas dahil sa huling sinabi ni ell..
"Hayss tumigil ka ngang bata ka. kailangan ni yen ngayon ng karamay, hindi yang kayabangan mo" saad ni mama fe. Hindi ko na napigilan ang hindi matawa ng mahina, na kina simangod naman ng kaibigan ko...
"ATE YEN!!" Nagising naman ako sa malakas na pag sigaw sakin ng kapatid ko, na agad kong kinabalikwas dahil sa gulat.
"Bakit?" Agad na tanong ko sa kanya, nang makita ko itong tumatakbo papalapit sakin.
"Ate diba sabi mo ngayon tayo mag ma-mall?" Masaya niyang pag tanong sakin, na kina bagsak ng balikat ko. Akala ko kung anong nangyayari sa kanya, kasi kung maka sigaw parang may sunog nagaganap.
"Nakong bata ka akala ko kung anong nangyayari, yun lang pala.. at isa pa alas syete pa lang oh" napapailing kong saad sa kanya, bago natatawang kinorut ang pisngi niya.
"Excited lang po ate" Nakanguso niyang saad na kinatawa ko. Tumayo naman ako bago kinuha ang tuwalya sa loob ng aparador.
"Oh siya maliligo lang si ate, hintayin mo na lang ako sa labas" Nakangiti kong saad sa kanya. Tumango naman ito sakin, bago patakbong lumabas.
Huminga muna ako ng malalim bago pumasok sa banyo para maligo.. Isang linggo narin, mula ng umalis ako sa mansyon. Sa isang linggo masasabi ko ang hirap, ang hirap kalimutan siya, ang hirap na hindi ko siya nakikita. Nahihirapan ako lalo pa't pabalik, balik sakin ang mga nangyari.
Pero wala na akong magagawa, kailangan ko ulit bumangon at tuluyan na siyang kalimutan. ngayon pa alam kong ikakasal na siya at mag kakaroon ng anak.. siguro kailangan ko na lang tanggapin na kahit papaano, napa sakin din siya kahit hindi totoo ang lahat ng pag mamahal na pinakita niya..
Kahit hindi naman totoo ng pinapakita niya, ang impormatante minahal ko siya ng totoo. Iisipin ko na lang na minahal niya ako, minahal niya ako ng totoo..
Nang matapos kong maligo at mag ayos agad na akong lumabas. Napangiti naman ako ng makita ko din lumabas si ell sa kanyang kwarto. Nakaayos din siya, mukhang kinulit din siya ng kapatid ko para sumama.
"Good morning" Nakangiti kong saad sa kanya na kina kunot ng nuo niya, pero agad din ngumiti bago lumapit sakin at agad akong niyakap.
"Good morning din, masaya ako nagiging maayos kana" May saya sa boses nitong saad. Napangiti naman ako bago bumitaw sa pagkaka yakap.
"Mukhang kinulit at pinilit kang pasamahin ng kapatid ko" Natatawang pag iwas ko sa sinabi niya kanina.
"Hay nako Oo nga e, nagulat ako sa kapatid mo kung maka sigaw, daig pa ang may sunog" Napapailing nitong saad bago nag lakat. Natatawang sumunod naman ako sa kanya.
"Ohh mabuti tapos na kayo.. kanina pa yang batang nag hihintay sa inyo. Nga pala yen may binatang nag hihintay sayo sa labas" lintayang saad ni mama fe na kinakunot ng nuo ko, dahil sa huli niyang sinabi.
"Po? sino raw po?" Nag tataka kong tanong.
"Yen!" Pero agad din nasagot ang tanong ko ng may biglang pumasok at pasigaw tinawag ang pangalan ko.. Kahit hindi pa naman ako lumilingon alam kong si spencer ito, sa lakas at kulit ng boses.
"Anong ginagawa mo dito?" Nag tataka kong tanong na kinasimangod ng mukha niya.
"Nag punta ako dito para kamustahin ka.. nag punta kasi ako sa mansyon ni maximo wala kana dun. nalaman ko lang ang dahilan dahil kay manang sita" may lungkot nitong saad sakin, nang tuluyan na itong maka lapit.
Ngumiti naman akong napatingala sa kanya. Sigurado akong swerte ang mapapangasawa ng lalaking ito dahil sa maalalahanin. Kahit pa may pagka siraulo minsan, O palagi naman talaga.
"Umalis kaba, kasi nalaman mo na ang totoo?" Dagdag nitong pag tanong sakin. Napawi naman ang ngiti ko, at napalitan ng malungkot na pag ngiti..
"Siguro 'yun na nga ang dahilan, at wala naman nang dahilan pa para manatili pa sakanya. ayos na ako, kasi wala naman choice diba?. tulad ng sabi mo, kapag pagod na magpa hinga" Nakangiti kong pag saad sa kanya.. pero kahit siguro pilitin kong ngumiti sa harap nila at ipakitang ayos lang ako.. makikita at malalaman parin nilang pilit lang 'yun. Napa buntong hininga naman ako bago nag salita ulit.
"kung puwede sana wag na natin pag usapan ang tapos na at nangyari na" Mapait na pag ngiti kong saad sa kanya.. Nakita ko naman ang pag tango niya, at ang malungkot na pag ngiti niya sakin..
"MAGANDANG UMAGA!. NAKO SA BALITANG ITO, SIGURADONG MARAMING KABABAIHAN ANG MAHIHIMATAY SA MALALAMAN HOHH" pareho naman kaming lahat napatingin sa Tv ng marinig ang salitang 'yun, na namayani ng katahimikan.
Nag simula nanaman sumikip ang dibdib ko at pag kirot ng puso, dahil sa nakita. Parang bumabalik saakin ang mawalan ng pag-asa na palagi kong kinukumbinsi sa sarili nung isang buwan. Nasasaktan at nanghihina ako, dahil kahit ilang beses ko pang kumbinsihin ngayon ang sarili na dapat tanggap ko na ang nangyayari. Hindi parin sumasang- ayon ang nararamdaman ko.
"THE OWNER OF MAXIMO CORPORATION AND TOP ONE CEO BUSINESS MAN IS  NOW ENGGANGE, TO THE ARTIST AND MODEL VERONICA MONTREIAL"
"NAKO NAKAKAHIMATAY NAMAN TALAGANG BALITANG ITO, NA MAGKAKAROON NARIN NG ANAK ANG GWAPONG CEO NG MAXIMO CORPORATION" Nakatulala lang akong nakatingin sa balita, nang pinatay agad ito ni mama fe. Parang gusto kong umiyak, pero walang lumalabas na luha galing sa mata ko. sumisikip ang dibdib ko, kumikirot ang puso. sa sobrang sakit parang namamanhit na, sa sobrang pag sikip halos di ko na kayang ilabas ang luhang gusto kumawala. naubos na siguro dahil sa ilang araw kakaiyak ko.
"Hmm nako anong oras na, hindi pa ba kayo aalis. baka maabutan kayo ng traffic sa daan" pag basag ng katahimikan ni mama fe. Na kinabalik ko sa reyalidad. Ramdam ko ang pagka gulat sa mata ni ell sa nalaman, di ko siya masisisi dahil hindi ko naman sinabi sa kanya.
"Oo nga pala. sige po mama fe aalis na kami" Naisaad ko na lang bago hawakan ang kamay ng kapatid ko.
"Hatid ko na kayo" Pag sunod na saad ni spencer. Hindi ko nang nagawa makapag salita, at tumango na lang sa kanya...
NAKATULALA kong pinag mamasdan ang kapatid kong masayang nag lalaro, kasama si spencer. Dito ko siya dinala sa mall kung saan marami ring bata ang naglalaro. dapat masaya kong pinag mamasdan ang kapatid ko, pero wala ang pag isisip ko sa kanya.
"Yen" Nabalik naman ako sa reyalidad ng biglang nag salita si ell sa tabi ko. Tumingin naman ako sa kanyang nag tatanong ang mukha.
"Gusto ko sanang tanungin ka kung ayos ka lang ba, pero dahil sa nalaman. mukhang hindi.. alam kong nahihirapan at nasasaktan ka ngayon, pero wag mo sanang kalimutang may kapatid ka.. ang ibig kong sabihin wag mong pabayaan ang sarili mo, magpa lakas ka.. wag kang panghinaan ng loob. kasi karamay mo ako, kami. kasama mo ako parati diba?" May lungkot at seryoso nitong saad sakin. Agad naman akong umiwas ng tingin sa kanya at pilit na ngumiting binalik ulit ang tingin.
"Salamat ell sa lahat, lahat.. nahihiya ako sayo, nahihiya akong sabihin ang mga nangyari. kasi problema ko ito e, nanjan ka parati sa mga problema na dinadala ko. pero ayoko namang pati usapang pag ibig sasahin ko pa sayo" Mapait na pag ngiti kong saad sa kanya.
"Wag kang mag alala magiging maayos din ako" nakangiti ko pang dagdag na saad sa kanya. Nakita ko naman ang pag buntong hininga niya, bago ako niyakap.
"Naiintidihan kita yen, alam kong ayaw mo lang siyang pag usapan. pero pag hindi mo nilabas ang tunay mong nararamdaman, lalo ka lang mahihirapan niyan" Malungkot nitong saad. Niyakap ko naman siya pabalik. gusto kong maiyak dahil sa mga sinasabi niya ngayon.
Dahil baka totoo ang sinasabi niya na ayaw ko lang pag usapan, kasi lalo lang ako masasaktan. pag binuksan ko nanaman muli yung nakaka lungkot na pangyayari.
"Nga pala anong balak mo ngayon?" Tanong bigla nito, matapos bumitaw sa pag yayakapan namin.
Napa buntong hininga naman ako dahil sa tanong niya. Kasi binabalak ko ngayon ang umuwi muna sa probinsya. umuwi kay lola, nandun ang pamilya ko. at dun ako nababagay.
"Siguro uuwi na muna kami sa probinsya, dun kay lola. matagal- tagal naring hindi ako nakakauwi dun" Nakangiti kong sagot sa kanya at pinag mamasdan ang kapatid kong masayang kalaro si Spencer.
"Wala kana bang balak bumalik dito? mananatili kana ba roon?" Pag tatanong ulit nito sakin. Natigilan naman ako bago tumingin sa kanya at malungkot na ngumiti.
"Hindi ko pa alam ell. kasi nandun naman talaga yung tunay kong pamilya e.. Nahihiya na ako sa inyo nina mama fe. dun ko na lang ulit sisimulan ang buhay ko, at dun ko narin papaaralin si tan-tan" lintaya kong sagot at saad sa kanya.
"Bakit kami hindi mo ba pamilya?. pamilya mo kami yen, wag kang mag isip nang ikahihiya. kasi ang pamilya dapat diba nag tutulungan?. ganon tayo e, kaya bakit mo pa kailangan umalis" malungkot nitong saad sakin. Nakita ko ang pamumuo ng luha sa kanyang mata, kaya hindi ko narin napigilan ang hindi umiyak.
"Sorry ell. ang totoo niyan, gusto kong kalimutan si maximo. makakalimutan ko lang siya pag nandun na ako. kasi hindi ko siya makikita sa magazine at sa tv. mas mapapadali ang pag limot ko sa kanya, pag nandun na ako sa probinsya... baka kasi pag mananatili pa ako dito sa maynila baka lalo lang ako masasaktan, pag nakikita ko ang mukha niya sa tv... At hindi ko din naman masasabi na hindi kami mag kikita at magkaka salubong dito sa maynila.. ang liit na nang maynila para sakin ell. natatakot na akong maka salubong siya, na baka pag nag kita kami babalik nanaman yung sakit" umiiyak kong saad sa kanya.
"Pero diba ang sabi mo ayaw mo nang bumalik dun, kasi baka maalala mo nanaman ang mga masasakit na nangyari sa pamilya mo" umiiyak din nitong tanong sakin. Pinunasan ko naman ang luha sa pisngi ko bago ulit nag salita.
"Haharapin ko yung sakit, hangang sa mamanhit yung nararamdaman ko.. yun naman dapat diba? yung ayaw ko, haharapin ko. kailangan kong sanayin yung sakit na nararamdaman ko ngayon pa lang, baka pag dating dun. wala na akong nararamdaman na kahit na anong sakit... pero kahit ganon, yung nararamdaman ko lang para sa kanya ang hindi aalis. maiiwan parin dito" lintayang saad ko bago napapunas ng luhang bumagsak sa pisngi ko.
"Makakalimutan ko man siya, pero hindi yung nararamdaman kong pag mamahal para sa kanya.. sakit lang yung aalis, pero yung pag mamahal ko mukhang mananatili " dagdag ko pang saad.
Akala ko wala nang luhang lalabas sa mata ko, pero mukhang nag kakamali nanaman ako. mukhang isang baldeng luha pa ang naipon ko'.